We did it!!

Goedemorgen allemaal!

Wat een geweldig weekend (slechts 4 daagjes) heb ik gehad!! Woensdagmiddag, ja het was echt zo, zijn Cindy en ik iets eerder weggegaan om onze laatste spullen in te pakken en richting Timaru te gaan. Donderdag stond voor ons een 4WD cursus te wachten en aangezien het een kleine 4 uur rijden was, zijn we op tijd vertrokken. Onderweg genoten van het prachtige landschap, aangezien je hier nauwelijks iets anders hebt, maar helaas met een matig radio-ontvangst zijn we toch goed aangekomen in Timaru.

Donderdagochtend was het dan zover, na een korte theorie mochten we aan het werk en hebben we allerlei basisprincipes van het rijden met een 4WD auto. Wat te doen als de motor uitvalt op een steile helling, hoe een beek over te steken, rijden op het strand en wat vooral niet te doen als je vastzit en iemand je probeert te helpen. Allemaal super handig en leuk om te leren! Na de cursus zijn we lekker wat gaan eten in Timaru en na een kleine strandwandeling rustig terug naar onze lodge gegaan.

Vrijdags stond de route terug naar Alexandra op het programma, we hebben dit via een andere route dan de heenweg gedaan, zodat we meer van NZ konden zien. Ergens in de buurt van Omarama zijn we gestopt, omdat zich hier de Clay Cliffs zouden bevinden. Kon nou niet echt zeggen dat het op klei leek, maar het was mooi om te zien voor een uurtje. Nog even wat geluierd aan een beekje en op weg naar Alex met natuurlijk een tussenstop in Cromwell voor een RealFruitIceCream!

Wat een geweldig eerste deel van het weekend was dit! Maar het "echte" weekend moest nog beginnen. Vrijdagavond kwamen vrienden vanuit Dunedin over, omdat we de volgende dag met twee teams mee zouden doen aan de Otago Rail Trail Duathlon. Een race over twee dagen, waarbij een afstand van 150 km af moest worden gelegd verdeeld in 30 km rennen en 120 km mountainbiken. Cindy zat samen met 2 andere Nederlandse meisjes in het team: Oh well peanutbutter. Ik deed samen met Andrew, vriend uit Australië die nog een mountainbiker zocht en samen vormden wij: The Wouter-Wonders. Zoals je dus al wel gelezen hebt, stond mij een kleine fietstocht van zo'n 120 km...

Zaterdag was het dan zover, mijn eerste deel van de race bedroeg 37 km vals plat omhoog. Helaas, zo onervaren als dat ik begon, ging ik te hard van start en had geen eten bij me. Daarnaast had Andrew het begin van de race zo goed gedaan dat ik tussen alle goede mountainbikers fietste, dit zorgde er voor dat ik iedereen mij heel hard zag inhalen... Na 37 km was ik dus zowel fysiek als mentaal gesloopt en dacht er zelfs over dat nadat Andrew zijn volgende deel hard gerend maar verder moest fietsen. Gelukkig hadden we een supporter (Nick uit NZ) die ons van de ene plek naar de volgende reed, hij wist mij zover te krijgen dat ik voldoende at en dronk en mij mentaal op pepte om de volgende 37 km gewoon uit te gaan rijden. Dit was slechts 19 km vals plat omhoog, maar daarna 18 km naar beneden naar de finish. Eenmaal op de fiets ging het weer aardig en door de tips van Nick om iedere 30 minuten een mueslireep of andere zoete reep naar binnen te werken, werkten uitstekend! De laatste 18 km waren zo waanzinnig, dat ik door ons vooraf afgesproken voorraadplek oversloeg en door wilde racen! Eenmaal de finish in zicht ging het tempo omhoog en met een sprong van vreugde rende ik de laatste meters over de finish. Dag 1 van de duathlon hadden we gehaald en eindigde 7e van de 8 mannenteams. Eenmaal een beetje uitgerust hebben we de avond doorgebracht op een heel leuke camping en mentaal voorbereid op de laatste dag.

Zondagochtend, na echt een verschrikkelijke nacht waarin ik veel heb wakker gelegen, was het laatste deel van de duathlon. Nog een keer fietsen voor mij, een afstand van 42 km die helaas weer vals plat was. De laatste 8 km gingen dan ook echt niet van een leie dakje en de man met de hamer had mij ondertussen gevonden. Eenmaal het laatste wisselpunt bereikt was ik dolblij dat ik hem helemaal heb uitgereden! Andrew mocht nog de laatste 11 km rennen en dan was de race voor ons allebei voorbij. Helaas staat de einduitslag nog niet op internet en weet ik niet of dat we nog een paar plaatsjes omhoog zijn gegaan, maar dat maakt eigenlijk niet uit, want de race op zich was al een groot succes!

Al met al een top weekend en ben natuurlijk super trots op de prestaties van beide teams! Maandag moest er natuurlijk gewoon weer gewerkt worden (met een beetje spierpijn), maar deed de pret niet drukken. 200 sprinkhanen aan een vislijntje binden in twee dagen tijd om deze op een random plaats in de verblijven van de egels te zetten zijn prima gegaan. (Nog maar 250 te gaan deze week, dus dat was nog niets...).

Komend weekend doen we het maar een keer rustig aan, er staat tot nu toe alleen nog maar een feest in Dunedin op de planning en verder zien we wel waar het toe leidt!

Allemaal nog een fijne dag en Pa: jij natuurlijk een heel fijne verjaardag!!

Liefs Wouter